Aktualności

Kwiecień 2018 – Kombi 9 – reaktywacja

Nie ma pro­gra­mów dos­ko­na­łych, ale zna­na za­sa­da 80/20 mó­wi, że 80% użyt­ko­wni­ków wy­ko­rzy­stu­je 20% moż­li­wo­ści pro­gra­mu. Nie­ste­ty, ciąg­ły roz­wój opro­gra­mo­wa­nia, dą­że­nie do co­ro­cznych „pre­mier” do­pro­wa­dza nas do gra­ni­cy ab­sur­du. Pro­gra­my za­miast ro­bić to, co po­win­ny – tra­cą mo­ce ob­li­cze­nio­we ma­szy­ny na tzw. „wo­do­trys­ki”.

W 2008 ro­ku uzna­łem, że pro­gram ro­bi to, do cze­go zo­stał za­pro­jek­to­wa­ny i dal­sze pró­by zdo­by­wa­nia ryn­ku przez two­rze­nie ko­lej­nych wer­sji nie ma­ją sen­su. Jak wspo­mnia­łem – nie ma pro­gra­mów dos­ko­na­łych, więc i w Kom­bi wie­le rze­czy moż­na by­ło­by wte­dy po­pra­wić.

Je­dnak głęb­sza ana­li­za pro­ce­su skła­du tek­stu (czy ja­kie­go­kol­wiek in­ne­go zło­żo­ne­go pro­ce­su ob­słu­gi­wa­ne­go za po­mo­cą pro­gra­mu kom­pu­te­ro­we­go) do­pro­wa­dza nas ra­czej do py­ta­nia jak za­pro­jek­to­wać in­ter­fejs, aby da­ną ope­ra­cję wy­ko­nać, a nie czy da­na fun­kcja jest nam w ogó­le po­trzeb­na (i ile pro­cent użyt­ko­wni­ków z niej sko­rzy­sta, a na ile wpro­wa­dze­nie jej skom­pli­ku­je ob­słu­gę pro­gramu).

In­ny­mi sło­wy – prob­lem za­zwy­czaj nie le­ży w tym, czy pro­gram po­tra­fi coś zro­bić, ale w tym czy my po­tra­fi­my tę fun­kcję zna­leźć w gą­szczu in­nych i efek­ty­wnie z niej sko­rzy­stać.

Dla­te­go zre­zyg­no­wa­łem z roz­bu­do­wy­wa­nia pro­gra­mu i do­da­wa­nia no­wych (być mo­że ni­ko­mu nie­po­trzeb­nych fun­kcji) cze­ka­jąc na ja­kieś no­we roz­wią­za­nia zwią­za­ne z in­ter­fej­sem, in­ter­ak­cją czło­wie­ka z ma­szy­ną. Tak jak prze­ło­mem by­ło wpro­wa­dze­nie mysz­ki, tak te­raz po­trzeb­ny jest nam in­ny krok mi­lo­wy. Krok, któ­ry po­zwo­li zre­zyg­no­wać z po­wszech­nie sto­so­wa­ne­go in­ter­fej­su „ob­raz­ko­we­go”. In­ter­fej­su, w któ­rym tak nap­raw­dę nie jest waż­ne, co jest na­ry­so­wa­ne na tzw. iko­nie, ale gdzie się ona znaj­du­je, a opa­no­wa­nie pro­gra­mu po­le­ga na wy­ćwi­cze­niu kil­ku­dzie­się­ciu sek­wen­cji ru­chów mysz­ką.

Te sek­wen­cje za­pa­da­ją w na­szą pod­świa­do­mość two­rząc na­wy­ki. I tu do­cho­dzi­my do klu­czo­we­go py­ta­nia? Któ­ry pro­gram: X, Y, czy Z jest lep­szy? Użyt­ko­wni­cy X od­po­wie­dzą oczy­wi­ście, że X, Y – że Y, itd.

Każ­da pró­ba prze­siad­ki z X na Y bu­dzi na­sze kon­tro­wer­sje i opi­nie w sty­lu – „ależ pro­gram Y jest bez­na­dziej­ny :-)”. To nic in­ne­go, jak nasz we­wnę­trzny sprze­ciw prze­ciw­ko zmia­nom na­wy­ku. Czy wo­bec te­go war­to zmie­niać na­wy­ki?

Nie wiem. Jak wspo­mnia­łem – cze­kam na ta­ki prze­łom w dzie­dzi­nie in­ter­fej­sów, któ­ry wy­e­li­mi­nu­je na­wy­ki, a po­sta­wi na in­te­li­gen­cję. In­ter­fejs, któ­ry wcho­dził­by w głęb­szą in­ter­ak­cje z użyt­ko­wni­kiem. In­ter­fejs, któ­ry nie wy­ma­gał­by od użyt­ko­wni­ka ści­słej „ścież­ki” po­stę­po­wa­nia, a ra­czej do­sto­so­wy­wał tę ścież­kę do nas.