Kwiecień 2018 – reaktywacja

Otóż z je­dnej stro­ny w 2008 ro­ku uzna­łem, że pro­gram ro­bi to, do cze­go zo­stał za­pro­jek­to­wa­ny. Nie chcia­łem iść ścież­ką „co rok to pro­rok” i wy­myś­lać ko­lej­ne – ni­ko­mu nie­po­trzeb­ne fun­kcje tyl­ko po to, że­by uza­sa­dnić wy­da­nie ko­lej­nej wer­sji. Uwa­żam, że to błę­dna prak­ty­ka nie­po­trzeb­nie kom­pli­ku­ją­ca i tak już skom­pli­ko­wa­ne opro­gra­mo­wa­nie.

Chciał­bym być dob­rze zro­zu­mia­ny – nie twier­dzę, że Kom­bi nie ma wad i zaw­sze, w każ­dym pro­gra­mie moż­na coś po­pra­wić. Ale – wg mnie – pod­sta­wo­wym prob­le­mem z ja­kim spo­ty­ka się po­cząt­ku­ją­cy użyt­ko­wnik (ja­kie­go­kol­wiek pro­gra­mu) jest je­go in­ter­fejs. Z re­gu­ły użyt­ko­wnik nie stoi przed py­ta­niem czy da się to zro­bić?, ale przed py­ta­niem jak to zro­bić?

Dla­te­go zre­zyg­no­wa­łem z roz­bu­do­wy­wa­nia pro­gra­mu i do­da­wa­nia no­wych (być mo­że ni­ko­mu nie­po­trzeb­nych fun­kcji) cze­ka­jąc na ja­kieś no­we roz­wią­za­nia zwią­za­ne z in­ter­fej­sem, z in­ter­ak­cją czło­wie­ka z ma­szy­ną. Tak jak prze­ło­mem by­ło wpro­wa­dze­nie mysz­ki, tak te­raz po­trzeb­ny jest nam in­ny krok mi­lo­wy. Krok, któ­ry po­zwo­li zre­zyg­no­wać z po­wszech­nie sto­so­wa­ne­go in­ter­fej­su „ob­raz­ko­we­go”. In­ter­fej­su, w któ­rym tak nap­raw­dę nie jest waż­ne, co jest na­ry­so­wa­ne na tzw. iko­nie, ale gdzie się ona znaj­du­je, a opa­no­wa­nie pro­gra­mu po­le­ga na wy­ćwi­cze­niu kil­ku­dzie­się­ciu sek­wen­cji ru­chów mysz­ką.

Te sek­wen­cje za­pa­da­ją w na­szą pod­świa­do­mość two­rząc na­wy­ki. I tu do­cho­dzi­my do klu­czo­we­go py­ta­nia? Któ­ry pro­gram: X, Y, czy Z jest lep­szy? Użyt­ko­wni­cy X od­po­wie­dzą oczy­wi­ście, że X, Y – że Y, itd.

Każ­da pró­ba prze­siad­ki z X na Y bu­dzi na­sze kon­tro­wer­sje i opi­nie w sty­lu – „ależ pro­gram Y jest bez­na­dziej­ny :-)”. To nic in­ne­go, jak nasz we­wnę­trzny sprze­ciw prze­ciw­ko zmia­nom na­wy­ku. Czy wo­bec te­go war­to zmie­niać na­wy­ki? Nie wiem. Jak wspo­mnia­łem – cze­kam na ta­ki prze­łom w dzie­dzi­nie in­ter­fej­sów, któ­ry wy­e­li­mi­nu­je na­wy­ki, a po­sta­wi na in­te­li­gen­cję. In­ter­fejs, któ­ry wcho­dził­by w głęb­szą in­ter­ak­cje z użyt­ko­wni­kiem. In­ter­fejs, któ­ry nie wy­ma­gał­by od użyt­ko­wni­ka ści­słej „ścież­ki” po­stę­po­wa­nia, a ra­czej do­sto­so­wy­wał tę ścież­kę do nie­go.

To je­den aspekt spra­wy. Dru­gi – to aspekt ryn­ko­wy. Kie­dy po­wsta­wał rdzeń pro­gra­mu na ryn­ku by­ły je­szcze róż­ne kom­pu­te­ry (np. Ata­ri, Com­mo­do­re, itp.), nie wspo­mi­na­jąc o róż­no­ro­dno­ści opro­gra­mo­wa­nia, że wy­mie­nię tyl­ko: Pa­ge­Ma­ke­ra, Ven­tu­rę, Quar­ka, Fra­me­Ma­ke­ra, La­Tex-a czy Ca­la­mu­sa. Z cza­sem ta róż­no­ro­dność ma­la­ła. Wy­mie­ra­ły ko­lej­ne al­ter­na­ty­wy sprzę­to­we, od­cho­dzi­ły w za­pom­nie­nie ró­wnież ko­lej­ne pro­gra­my. Ry­nek zo­stał zdo­mi­no­wa­ny przez je­dne­go gra­cza. Wy­da­wa­ło się wte­dy, że na tym ryn­ku nie ma już miej­sca na al­ter­na­ty­wy.