Noty techniczne

Je­dną z naj­czę­ściej wy­mie­nia­nych trud­no­ści w opa­no­wa­niu Kom­bi jest skom­pli­ko­wa­na ob­słu­ga sty­lów i wier­szo­wni­ków (więcej na ten temat).

W związ­ku z po­wyż­szym, do­ko­na­no na­stę­pu­ją­cych zmian:

• Do­myś­lną ak­cją po za­zna­cze­niu frag­men­tu tek­stu i wpro­wa­dze­niu zmian w stylu jest wsta­wie­nie w miej­scu po­cząt­ku za­zna­czo­ne­go frag­men­tu tekstu ko­du sty­lu (tak by­ło po­prze­dnio), na­to­miast – w miej­scu koń­ca za­zna­cze­nia – nie ko­du po­wro­tu sty­lu, ale ró­wnież ko­du sty­lu, o pa­ra­me­trach wy­ni­ka­ją­cych z te­go miej­sca w tek­ście, w któ­re wsta­wia­ny jest kod.
• Je­śli w za­zna­czo­nym frag­men­cie tek­stu znaj­du­ją się in­ne ko­dy sty­lu – to zo­sta­ną one od­po­wie­dnio zmo­dy­fi­ko­wa­ne, tak że zmia­nie uleg­nie tyl­ko pa­ra­metr, któ­ry ak­tual­nie zmie­ni­liś­my (z uw­zglę­dnie­niem na­stęp­nej uwagi).
• Przy­trzy­ma­nie kla­wi­sza Ctrl – spo­wo­du­je przed do­ko­na­niem zmia­ny au­to­ma­ty­czne za­zna­cze­nie aka­pi­tu, w któ­rym znaj­du­je się kursor.
• Spo­sób wpro­wa­dze­nie sty­lu z li­sty za­le­ży od no­we­go pa­ra­me­tru sty­lu, tj. Łącz pa­ra­me­try. Je­śli dla da­ne­go sty­lu ten pa­ra­metr jest włą­czo­ny i w tek­ście jest za­zna­czo­ny frag­ment, to wkle­je­nie sty­lu spo­wo­du­je zmia­ny w za­zna­czo­nym frag­men­cie tek­stu tyl­ko tych pa­ra­me­trów, któ­re są za­dek­la­ro­wa­ne ja­ko ak­ty­wne we wpro­wa­dza­nym sty­lu. Je­śli wspo­mnia­ny wcześ­niej pa­ra­metr nie jest włą­czo­ny – sty­le znaj­du­ją­ce się we­wnątrz za­zna­czo­ne­go frag­men­tu zo­sta­ną usu­nię­te. Przy­trzy­ma­nie kla­wi­sza Shift w tej sy­tua­cji zmie­nia chwi­lo­wo stan op­cji Łącz pa­ra­me­try na prze­ci­wny.
  Je­śli pod­czas wkle­ja­nia sty­lu z li­sty w tek­ście nie za­zna­czo­no frag­men­tu – ani op­cja Łącz pa­ra­me­try, ani kla­wisz Shift nie ma­ją wpły­wu na ak­cję. Na­to­miast kla­wisz Ctrl spo­wo­du­je za­zna­cze­nie aka­pi­tu, w któ­rym znaj­du­je się kursor.
• Do­da­no moż­li­wość de­fi­nio­wa­nia ty­pu sty­lu. Do­stęp­ne są trzy typy:
  

  • Styl bazowy. W ta­kim sty­lu wszy­stkie pa­ra­me­try mu­szą być okreś­lo­ne. Nie mo­gą mieć za­sto­so­wa­nia pa­ra­me­try „wyszarzone”.

  • Styl strumieniowy. Jest to ta­ki styl, któ­ry był uży­wa­ny do­tych­czas. Pa­ra­me­try nie­o­kreś­lo­ne zo­sta­ną przy­ję­te ze stru­mie­nia tekstu.

  • Styl dziedziczony. Je­śli w ta­kim sty­lu zo­sta­nie uży­ty pa­ra­metr nie­o­kreś­lo­ny, to je­go war­tość zo­sta­nie po­bra­na ze sty­lu nad­rzę­dne­go przy­pi­sa­ne­go te­mu sty­lo­wi. Sty­lem nad­rzę­dnym mu­si być styl bazowy.
  

  Wyboru ty­pu sty­lu do­ko­nu­je­my za po­mo­cą roz­wi­ja­nej li­sty w gór­nej czę­ści ok­na wła­ści­wo­ści stylu.

• Zmia­na pa­ra­me­tru sty­lu ba­zo­we­go prze­no­si się na nie­zde­fi­nio­wa­ne pa­ra­me­try sty­lów po­tom­nych, dla któ­rych mo­dy­fi­ko­wa­ny styl jest sty­lem nad­rzę­dnym.
• Do­da­no je­szcze je­den pa­ra­metr – Oznacz kolorem. Pa­ra­metr ten współ­pra­cu­je z no­wą fun­kcją pro­gra­mu, tj. wy­świet­la­niem tek­stu w ko­lo­rach spe­cjal­nych za­ró­wno w ram­kach na stro­nie, jak i w KombiKorze. Fun­kcję włą­cza­my w Kombi­Korze – me­nu Widok/Ko­lo­ry spe­cjal­ne, zaś w Kom­bi – w Auto­pilo­cie/Wi­dok/Wy­świetl tek­sty w ko­lo­rach specjalnych.
  Je­śli włą­czy­my wy­mie­nio­ną wy­żej fun­kcję, zaś w sty­lu za­zna­czy­my Oznacz kolorem, to pro­gram bę­dzie wy­świet­lał tekst zło­żo­ny tym sty­lem w ko­lo­rze za­dek­la­ro­wa­nym w sty­lu. Ko­lor przy­pi­sa­ny sty­lo­wi bę­dzie wy­ko­rzy­sty­wa­ny do wy­świet­la­nia je­go naz­wy na li­ście stylów.
  Dodano ró­wnież moż­li­wość glo­bal­ne­go zde­fi­nio­wa­nia ko­lo­rów dla sty­lu wy­tłu­szczenia, kur­sy­wy oraz wy­tłu­szczo­nej kur­sy­wy. Je­śli w sty­lu nie włą­czo­no Oznacz kolorem, zaś fun­kcja Kolory specjalne jest ak­ty­wna – pro­gram bę­dzie wy­świet­lał sty­le z włą­czo­ny­mi atry­bu­ta­mi wy­tłu­szcze­nia lub kur­sy­wy w pre­de­fi­nio­wa­nych ko­lo­rach (ko­lo­ry te usta­la­my w krea­to­rze kon­fi­gu­ra­cji na za­kład­ce Kolory interfejsu).
• W za­kre­sie ob­słu­gi wierszowników – wpro­wa­dzo­no ana­lo­gi­czne po­praw­ki, tzn. je­śli zmie­nia­my pa­ra­metr wier­szo­wni­ka, a w tek­ście jest za­zna­czo­ny frag­ment, to zmia­nie ule­ga­ją wszy­stkie ob­ję­te za­zna­cze­niem wier­szo­wni­ki, przy czym zmie­nia­ny jest tyl­ko ak­tual­nie edy­to­wa­ny pa­ra­metr. Pod­czas zmian pa­ra­me­trów wier­szo­wni­ka „z rę­ki” – stan kla­wi­szy Ctrl i Shift nie ma zna­cze­nia. Je­śli w tek­ście nie za­zna­czo­no frag­men­tu – jest au­to­ma­ty­cznie zaz­na­czany aka­pit, w któ­rym znaj­du­je się kursor.
• Zmia­na wier­szo­wni­ka z li­sty od­by­wa się po­dob­nie do zmia­ny sty­lów – z uw­zglę­dnie­niem op­cji Łącz pa­ra­me­try, z tym, że przy bra­ku włą­cze­nia tej op­cji – wier­szo­wni­ki we­wnątrz za­zna­czo­ne­go frag­men­tu nie są usu­wa­ne, jak w przy­pad­ku sty­lów, ale są za­stę­po­wa­ne wier­szo­wni­kiem wy­bra­nym z li­sty. Po­dob­nie jak dla sty­lów dzia­ła tu kla­wisz Shift (tzn. zmie­nia chwi­lo­wo stan op­cji Łącz pa­ra­me­try).
• Wier­szo­wni­ki ró­wnież mo­gą być ozna­cza­ne ko­lo­rem. W ak­tual­nej wer­sji ko­lor ten jest wy­ko­rzy­sty­wa­ny je­dy­nie do opi­su na li­ście wier­szo­wni­ków. Pla­nu­je się wy­ko­rzy­sta­nie te­go ko­lo­ru do ozna­cze­nia spo­so­bu ró­wna­nia tek­stu w Kombi­Korze. Cze­ka­my na sugestie.
  Zmie­nio­no ró­wnież spo­sób ozna­cza­nia wier­szo­wni­ków na li­ście. Te­raz ob­ra­zek sym­bo­li­zu­ją­cy wier­szo­wnik skła­da się z dwóch czę­ści. W czę­ści gór­nej kil­ka po­zio­mych li­nii sym­bo­li­zu­je li­niu­szek. Ko­lor czar­ny ozna­cza li­niu­szek włą­czo­ny, ko­lor si­wy – stan nie­o­kreś­lo­ny. Li­niu­szek wy­łą­czo­ny jest ozna­cza­ny czer­wo­nym prze­kreś­le­niem. W dol­nej czę­ści pik­to­gra­mu znaj­du­je się po­zio­ma li­nia za­koń­czo­na strzał­ką bądź strzał­ka­mi sym­bo­li­zu­ją­cy­mi spo­sób ró­wna­nia tekstu.
• Sta­re do­ku­men­ty – za­wie­ra­ją­ce ko­dy po­wro­tu sty­lu są na­dal ob­słu­gi­wa­ne i mo­gą być mo­dy­fi­ko­wa­ne no­wy­mi pro­ce­du­ra­mi, trze­ba je­dnak uwa­żać na „spa­ro­wa­nie” ko­dów sty­lu i ko­dów po­wro­tu. Aby umoż­li­wić edy­cję sta­rych do­ku­men­tów „po sta­re­mu” wpro­wa­dzo­no op­cję kom­pa­ty­bil­no­ści (Ob­słu­ga sty­lów w Krea­torze kon­fi­gu­ra­cji).
• Aby umoż­li­wić współ­pra­cę Kom­bi z KombiKorem, wpro­wa­dzo­no w KombiKorze no­wą pa­le­tę na­rzę­dzio­wą – Listę sty­lów i wierszowników (me­nu Edycja), któ­rą ob­słu­gu­je­my iden­ty­cznie jak li­stę sty­lów i wier­szo­wni­ków w Auto­pilocie.

^

Atrybuty Wytłuszczenie (bold) oraz Kursywa (ita­lic) nie są ce­cha­mi kro­ju w ta­kim sen­sie jak np. wiel­kość, co unie­moż­li­wia pro­stą zmia­nę tych atry­bu­tów (więcej na ten temat).

W związ­ku z po­wyż­szym wpro­wa­dzo­no w sty­lu dwa do­dat­ko­we atry­bu­ty, tj. właś­nie Wytłuszczenie i Kursywę. Ich dzia­ła­nie po­le­ga na tym, że dla wy­bra­ne­go kro­ju wy­szu­ki­wa­ne są w Menedżerze krojów wszy­stkie kro­je na­le­żą­ce do tej sa­mej ro­dzi­ny, a na­stęp­nie – je­śli włą­czo­ny jest atry­but Wy­tłu­szcze­nie – wy­szu­ki­wa­ny jest spoś­ród kro­jów na­le­żą­cych do wy­bra­nej ro­dzi­ny ten krój, któ­ry w naz­wie ma sło­wo Bold. Po­dob­nie dla atry­bu­tu Kur­sy­wa wy­szu­ki­wa­ny jest krój za­wie­ra­ją­cy w naz­wie sło­wo Italic. Je­śli ta­ki krój zo­sta­nie zna­le­zio­ny – pro­gram au­to­ma­ty­cznie wy­mie­ni krój ak­tual­nie wy­bra­ny na tak zna­le­zio­ny co zo­sta­nie zob­ra­zo­wa­ne zmia­ną naz­wy bie­żą­ce­go kro­ju na za­kład­ce Au­to­pi­lo­ta. Je­śli pro­gram nie do­pa­su­je kro­ju za po­mo­cą opi­sa­ne­go wy­żej al­go­ryt­mu, to wy­bie­ra­na jest au­to­ma­ty­cznie od­po­wie­dnia od­mia­na kro­ju Ti­mes New Ro­man lub Arial w za­leż­no­ści od te­go, czy wy­bra­ny krój był kro­jem sze­ry­fo­wym, czy też je­dno­ele­men­to­wym. W tej sy­tua­cji naz­wa wy­bra­ne­go kro­ju (na za­kład­ce Au­to­pi­lo­ta) po­zo­sta­nie nie zmie­nio­na i do­dat­ko­wo ozna­czo­na iko­ną .

Użycie oma­wia­nych atry­bu­tów jest po­dob­ne do uży­cia in­nych atry­bu­tów. Tzn. za­zna­cza­my frag­ment tek­stu i wy­bie­ra­my np. Wy­tłu­szcze­nie. Pro­gram do­ko­na opi­sa­nej wy­żej ana­li­zy i w za­zna­czo­nym frag­men­cie usta­wi od­po­wie­dni krój. Je­śli w sty­lu pa­ra­metr Wy­tłu­szcze­nie lub Kur­sy­wa jest „wy­sza­rzo­ny” – pro­gram przy­jmie od­po­wie­dni stan atry­bu­tu z po­prze­dnie­go stylu.

Nieco od­mien­ne dzia­ła­nie tych atry­bu­tów ma miej­sce w Kombi­Korze. Je­śli za­zna­czy­my w nim frag­ment tek­stu i uży­je­my od­po­wie­dniej iko­ny – pro­gram wsta­wi wła­ści­we sty­le na po­cząt­ku i koń­cu za­zna­cze­nia. Je­śli na­to­miast kur­sor stoi bez­po­śre­dnio przed (lub za) zna­kiem sty­lu i bę­dzie­my zmie­niać stan ikon lub – pro­gram nie bę­dzie wsta­wiał no­wych sty­lów, ale bę­dzie mo­dy­fi­ko­wał stan tych atry­bu­tów w sty­lu przed (lub za) któ­rym stoi kur­sor. Po­nad­to – w KombiKorze do­da­no je­szcze je­dną iko­nę – , któ­rej dzia­ła­nie po­le­ga na wsta­wie­niu sty­lu ze wszy­stki­mi pa­ra­me­tra­mi wy­sza­rzo­ny­mi oraz wy­łą­czo­ny­mi atry­bu­ta­mi wy­tłu­szcze­nie i kur­sy­wa. W kon­sek­wen­cji tak wpro­wa­dzo­ny styl od­wo­łu­je po­prze­dnio uży­te atry­bu­ty. Ten styl nie mo­że być uży­ty, je­śli w edy­to­rze jest za­zna­czo­ny frag­ment tek­stu. W tej sy­tua­cji za­zna­cze­nie jest cho­wa­ne, a styl zo­sta­nie wpro­wa­dzo­ny w miej­scu, w któ­rym znaj­du­je się kur­sor.

W stan­dar­do­wej kon­fi­gu­ra­cji pro­gra­mu przy­pi­sa­no omó­wio­nym wy­żej fun­kcjom na­stę­pu­ją­ce skró­ty kla­wi­szo­we: Ctrl+B – wy­tłu­szcze­nie, Ctrl+K – kur­sy­wa, Ctrl+J – od­wo­ła­nie wy­tłu­szcze­nia i kur­sy­wy.

Pod­czas ot­wie­ra­nia sta­rych do­ku­men­tów – pro­gram au­to­ma­ty­cznie do­ko­na ana­li­zy wczy­ty­wa­nych sty­lów i włą­czy od­po­wie­dnie atry­bu­ty. Np. je­śli w ot­wie­ra­nym do­ku­men­cie za­sto­so­wa­no krój Ti­mes New Ro­man Bold Ita­lic – po ot­war­ciu go w wer­sji 6.201 (i wy­żej) – styl bę­dzie miał włą­czo­ne atry­bu­ty Wy­tłu­szcze­nie oraz Kur­sy­wę.

^

Od wer­sji 6.3 pro­gram ob­słu­gu­je for­mat zna­czni­ko­wy. Idea te­go for­ma­tu po­le­ga na moż­li­wo­ści przed­sta­wie­nia ko­dów ste­ru­ją­cych uży­wa­nych w Kom­bi do usta­la­nia atry­bu­tów wy­świet­la­ne­go tek­stu za po­mo­cą zna­czni­ków (ta­gów). Zna­czni­ki są cią­ga­mi zna­ków ogra­ni­czo­ny­mi z le­wej stro­ny zna­kiem < i z pra­wej – zna­kiem >. We­wnątrz zna­czni­ka mo­gą wy­stę­po­wać pod­zna­czni­ki. Pod­zna­czni­ki są ozna­czo­ne cią­giem wiel­kich li­ter po­prze­dzo­nym zna­kiem /. Pod­zna­czni­ki mo­gą za­wie­rać pa­ra­me­try – w ta­kiej sy­tua­cji pod­zna­cznik jest za­koń­czo­ny dwu­krop­kiem, po któ­rym wy­stę­pu­ją pa­ra­me­try.

Peł­ny wy­kaz zna­czni­ków i pod­zna­czni­ków znaj­du­je się w pli­ku KombiKor (s. 18).

^

Aby utwo­rzyć roz­sze­rzo­ny do­ku­ment Kom­bi wy­bierz (w pro­gra­mie Kom­bi) fun­kcję Za­pisz ja­ko... i z li­sty fil­trów wy­bierz po­zy­cję Roz­sze­rzo­ny do­ku­ment Kom­bi. Pro­gram ot­wo­rzy do­dat­ko­we ok­no za­wie­ra­ją­ce zna­czni­ki po­zwa­la­ją­ce wy­brać kom­po­nen­ty za­pi­sy­wa­ne w do­ku­men­cie. Np. je­śli wy­bie­rze­my znacz­nik Za­pisz do­wią­za­ne pli­ki, to pro­gram za­pi­sze w do­ku­men­cie ró­wnież wszy­stkie gra­fi­ki zwią­za­ne z do­ku­men­tem.

Do­dat­ko­wo mo­że­my za­zna­czyć zna­cznik Utwórz ar­chi­wum samo­roz­pa­ko­wu­ją­ce; wte­dy pro­gram prze­kształ­ci za­pi­sa­ny plik z roz­sze­rze­niem *.kme, na wy­ko­ny­wal­ny plik *.exe, na­to­miast włą­cze­nie zna­czni­ka Ot­wórz in­ter­fejs ar­chi­wi­ze­ra spo­wo­du­je ot­war­cie ok­na ar­chi­wi­ze­ra, co da­je nam moż­li­wość do­dat­ko­wych ope­ra­cji na two­rzo­nym ar­chi­wum, np. rę­czne do­da­nie do­dat­ko­wych pli­ków lub usu­nię­cie nie­któ­rych pli­ków z ar­chi­wum.

Aby ot­wo­rzyć roz­sze­rzo­ny do­ku­ment Kom­bi, na­le­ży wy­ko­nać fun­kcję Ot­wórz i z li­sty ty­pów pli­ków wy­brać roz­sze­rze­nie *.kme, a na­stęp­nie wy­brać ot­wie­ra­ny plik. Plik ten jest skom­pre­so­wa­nym ar­chi­wum i przed je­go ot­war­ciem pro­gram po­pro­si o wska­za­nie lo­ka­li­za­cji, w któ­rej ar­chi­wum zo­sta­nie roz­pa­ko­wa­ne. W cza­sie roz­pa­ko­wy­wa­nia ar­chi­wum, pro­gram utwo­rzy ka­ta­log o naz­wie ta­kiej jak do­ku­ment, a w nim pod­ka­ta­lo­gi o naz­wach od­po­wia­da­ją­cych za­pi­sa­nym kom­po­nen­tom (np. Kro­je, Do­wią­za­ne pli­ki, itp.). Po roz­kom­pre­so­wa­niu ar­chi­wum – pro­gram au­to­ma­ty­cznie ot­wo­rzy plik głó­wny ar­chi­wum (czy­li wła­ści­wy do­ku­ment Kom­bi). Je­śli do­ku­ment ten nie bę­dzie mógł zna­leźć po­wią­za­nych pli­ków (np. kro­jów lub gra­fik) w ka­ta­lo­gach, w któ­rych te pli­ki po­win­ny się znaj­do­wać (np. po prze­nie­sie­niu do­ku­men­tu na in­ny kom­pu­ter) – pro­gram bę­dzie po­bie­rał da­ne z pod­ka­ta­lo­gów za­pi­sa­nych, a na­stęp­nie roz­kom­pre­so­wa­nych ra­zem z do­ku­men­tem.

Uwa­ga! Aby opi­sa­ne wy­żej fun­kcje by­ły w pro­gra­mie do­stęp­ne – w pa­kie­cie mu­si być za­in­sta­lo­wa­ny Ar­chi­wi­zer pli­ków.

^

Pro­fil kon­fi­gu­ra­cyj­ny to ze­staw pli­ków sta­no­wią­cych opis kon­fi­gu­ra­cji pro­gra­mu głó­wne­go, a tak­że je­go mo­du­łów ze­wnę­trznych. Two­rze­nie pro­fi­lu po­le­ga na prze­ska­no­wa­niu wszy­stkich pod­ka­ta­lo­gów pa­kie­tu po­czy­na­jąc od głó­wne­go ka­ta­lo­gu pro­gra­mu i sko­pio­wa­niu do ar­chi­wum wszy­stkich pli­ków ty­pu *.ini (pli­ki kon­fi­gu­ra­cyj­ne), *.kms (sche­ma­ty roz­mie­szcze­nia pa­let na­rzę­dzio­wych), *.kmp (pa­le­ty na­rzę­dzio­we użyt­ko­wni­ka), *.ksc (skró­ty kla­wi­szo­we), *.key (kla­wia­tu­ry użyt­ko­wni­ka) oraz *.desktop (pul­pit pro­gra­mu Kom­bi). Na­stęp­nie ar­chi­wum jest kom­pre­so­wa­ne i za­pi­sy­wa­ne pod naz­wą po­da­ną przez użyt­ko­wni­ka. Do­myś­lnym ka­ta­lo­giem, w któ­rym pro­gram prze­cho­wu­je pro­fi­le jest ka­ta­log: \wty­czki\pro­fi­le, zaś roz­sze­rze­nie pli­ków z pro­fi­la­mi – to *.kcg. Po utwo­rze­niu pro­fi­lu mo­że­my ot­wo­rzyć ar­chi­wum (przy­cisk Eks­plo­ruj) i za po­mo­cą po­le­ce­nia Utwórz ar­chi­wum samo­roz­pa­ko­wu­jące (z me­nu kon­tek­sto­we­go utwo­rzo­ne­go ar­chi­wum) mo­że­my prze­kształ­cić ar­chi­wum do sa­mo­wy­star­czal­ne­go pli­ku *.exe. W ta­kiej po­sta­ci pli­ki z pro­fi­la­mi mo­gą być udo­stęp­nia­ne in­nym użyt­ko­wni­kom, np. na na­szym ser­we­rze. Pro­fi­le mo­gą być ró­wnież uży­te­czne przy kon­fi­gu­ro­wa­niu do pra­cy wie­lu sta­no­wisk lub też w przy­pad­ku pra­cy na je­dnym sta­no­wis­ku kil­ku osób.

Spo­sób od­two­rze­nia pro­fi­lu za­le­ży od po­sta­ci, w ja­kiej wy­stę­pu­je. Je­śli jest to plik EXE, to na­le­ży go uru­cho­mić (przy czym ża­den in­ny pro­gram pa­kie­tu nie po­wi­nien być uru­cho­mio­ny) i wy­ko­nać fun­kcję In­sta­luj.
Je­śli pro­fil jest pli­kiem *.kcg, to na­le­ży go umie­ścić w ka­ta­lo­gu \wty­czki\pro­fi­le (je­śli zo­stał utwo­rzo­ny w in­nym ka­ta­lo­gu lub na in­nym kom­pu­te­rze), a na­stęp­nie uru­cho­mić pro­gram Kom­bi. W cza­sie uru­cha­mia­nia pro­gra­mu na­le­ży przy­trzy­mać kla­wisz F8. Spo­wo­du­je to za­raz po uru­cho­mie­niu wi­nie­ty pro­gra­mu, ale przed ot­war­ciem głó­wne­go ok­na wy­świet­le­nie do­dat­ko­we­go ok­na zmia­ny pro­fi­lu. Aby zmie­nić pro­fil, na­le­ży wska­zać zna­cznik Wy­bierz z li­sty i da­lej z li­sty wy­brać żą­da­ny pro­fil. Zna­cznik Pro­fil pier­wot­ny po­zwa­la od­two­rzyć stan ta­ki, ja­ki był bez­po­śre­dnio po za­in­sta­lo­wa­niu pro­gra­mu, na­to­miast Pro­fil z ko­pii bez­pie­czeń­stwa... bę­dzie do­stęp­ny tyl­ko wte­dy, gdy użyt­ko­wnik wcześ­niej ta­ką ko­pię wy­ko­nał (menu Kom­bi/Usta­wie­nia/Zrób ko­pię za­pa­so­wą pro­fi­lu kon­fi­gu­ra­cji).

Pro­fi­le kon­fi­gu­ra­cyj­ne na­bie­ra­ją no­wych moż­li­wo­ści w po­wią­za­niu z wy­ko­rzy­sta­niem mo­du­łu użyt­ko­wni­ków i ha­seł. Je­śli stwo­rzy­my pro­fil o naz­wie ta­kiej jak naz­wa użyt­ko­wni­ka, to wy­bie­ra­jąc użyt­ko­wni­ka w cza­sie uru­cha­mia­nia pro­gra­mu mo­że­my je­dno­cześ­nie au­to­ma­ty­cznie wczy­tać je­go pro­fil kon­fi­gu­ra­cyj­ny.

^

Za­ró­wno w Kom­bi, jak i w Kombi­Korze ma­my dwie li­sty sty­lów i dwie – wier­szo­wni­ków. Je­dna z list – na­zwa­na glo­bal­ną – za­wie­ra sty­le lub wier­szo­wni­ki wspól­ne dla ca­łe­go do­ku­men­tu. Dru­ga – lo­kal­na – za­wie­ra sty­le lub wier­szo­wni­ki przy­pi­sa­ne kon­kret­nej ram­ce. Wy­bra­nie sty­lu lub wier­szo­wni­ka z li­sty glo­bal­nej po­wo­du­je utwo­rze­nie na li­ście lo­kal­nej je­go od­po­wie­dni­ka, ale ozna­czo­ne­go iko­ną w prze­ci­wień­stwie do sty­lów (wier­szo­wni­ków) ozna­czo­nych iko­ną – nie po­cho­dzą­cych z li­sty glo­bal­nej. Sty­lów (wier­szo­wni­ków) po­cho­dzą­cych z li­sty glo­bal­nej nie moż­na edy­to­wać wprost. Moż­na na­to­miast edy­to­wać styl lub wier­szo­wnik na li­ście glo­bal­nej (po­przez ok­no je­go wła­ści­wo­ści), co znaj­dzie na­tych­mia­sto­we odzwier­cied­le­nie we wszy­stkich sty­lach (wier­szo­wni­kach) po­cho­dzą­cych od edy­to­wa­ne­go sty­lu (wier­szo­wni­ka).

W po­prze­dnich wer­sjach ten me­cha­nizm opie­rał się na po­ró­wny­wa­niu atry­bu­tów zmie­nia­ne­go sty­lu (wier­szo­wni­ka) co po­wo­do­wa­ło moż­li­wość utra­ce­nia po­wią­za­nia mię­dzy sty­lem (wier­szo­wni­kiem) glo­bal­nym, a lo­kal­nym – wy­wo­dzą­cym się z nie­go. Po­nad­to pro­gram przy zmia­nie sty­lu (wier­szo­wni­ka) spraw­dzał pa­ra­me­try po­zo­sta­łych sty­lów (wier­szo­wni­ków) w do­ku­men­cie i je­śli zna­lazł zgo­dność – py­tał użyt­ko­wni­ka, czy zmia­na ma do­ty­czyć wszy­stkich miejsc, w któ­rych da­ny styl (wier­szo­wnik) wy­stę­pu­je. Ta­kie roz­wią­za­nie mia­ło dać moż­li­wość ewen­tual­ne­go na­pra­wie­nia „zgu­bio­ne­go” po­wią­za­nia.

Al­go­rytm za­sto­so­wa­ny w wer­sji siód­mej nie do­pu­szcza moż­li­wo­ści utra­ty po­wią­za­nia, w związ­ku z czym zre­zyg­no­wa­no z prze­glą­da­nia sty­lów (wier­szo­wni­ków) pod­czas edy­cji ich wła­ści­wo­ści i wspo­mnia­ny wy­żej ko­mu­ni­kat nie wy­stę­pu­je już w tej sy­tua­cji.

Tak więc – edy­cja sty­lu (wier­szo­wni­ka) lo­kal­ne­go ma wpływ wy­łą­cznie na da­ną ram­kę (stru­mień), zaś sty­lu (wier­szo­wni­ka) glo­bal­ne­go – na wszy­stkie sty­le (wier­szo­wni­ki) lo­kal­ne po­cho­dzą­ce od nie­go. W tej sy­tua­cji, aby umoż­li­wić ewen­tual­ną glo­bal­ną zmia­nę sty­lów (wier­szo­wni­ków) za­da­nych ja­ko lo­kal­ne – w ok­nie wła­ści­wo­ści sty­lu i wier­szo­wni­ka do­da­no prze­łą­cznik Zmie­nia­ny styl (lub wier­szo­wnik). Je­śli jest on w po­zy­cji wy­bra­ny z li­sty, to pro­gram zmie­nia sty­le (wier­szo­wni­ki) tak, jak opi­sa­no to wy­żej. Je­śli na­to­miast wy­bie­rze­my wg op­cji, to za po­mo­cą przy­cis­ku Op­cje zmian ot­wie­ra­my ok­no dia­lo­go­we, w któ­rym usta­la­my op­cje glo­bal­nej wy­mia­ny sty­lu lub wier­szo­wni­ka. Ta­ka zmia­na bę­dzie po­prze­dzo­na wspo­mnia­nym wcześ­niej op­cjo­nal­nym ko­mu­ni­ka­tem.

^

Ob­słu­gę warstw rea­li­zu­je­my za po­mo­cą dwóch list znaj­du­ją­cych się w Au­to­pi­lo­cie na za­kład­ce War­stwy. Obie li­sty za­wie­ra­ją wy­kaz wy­ko­rzy­sta­nych w do­ku­men­cie warstw plus je­dną wol­ną – nie wy­ko­rzy­sta­ną.

Li­sta gór­na w le­wej czę­ści za­wie­ra dwie ko­lum­ny zna­czni­ków. Ko­lum­na pier­wsza ozna­czo­na iko­ną z okiem () – sym­bo­li­zu­je war­stwy wi­do­czne. Zna­cz­nik włą­czo­ny w tej ko­lum­nie ozna­cza, że da­na war­stwa jest wi­do­czna. Klik­nię­cie my­szką w tę ko­lum­nę po­wo­du­je włą­cze­nie klik­nię­te­go zna­czni­ka i au­to­ma­ty­czne wy­łą­cze­nie po­zo­sta­łych. Moż­na klik­nąć zna­cznik z je­dno­cześ­nie wciś­nię­tym kla­wi­szem Ctrl, co spo­wo­du­je włą­cze­nie lub wy­łą­cze­nie klik­nię­te­go zna­czni­ka bez zmia­ny sta­nu zna­czni­ków po­zo­sta­łych. Moż­na ró­wnież – po­przez me­nu kon­tek­sto­we przy­pi­sa­ne po­zy­cjom na li­ście usta­lić, aby da­na war­stwa by­ła zaw­sze wi­do­czna. Wte­dy zmia­na wi­do­czno­ści po­zo­sta­łych warstw nie wpły­wa na tę z włą­czo­nym zna­czni­kiem Zaw­sze wi­do­czna.

Dru­ga ko­lum­na zna­czni­ków – ozna­czo­na iko­ną ze strzał­ką () sym­bo­li­zu­je ak­ty­wność warstw. War­stwy, przy któ­rych zna­cznik w dru­giej ko­lum­nie jest włą­czo­ny – są ak­ty­wne, tzn. moż­na wy­ko­ny­wać ope­ra­cje na ram­kach na­le­żą­cych do tych warstw. Moż­na włą­czyć ak­ty­wność kil­ku warstw je­dno­cześ­nie. Je­śli ża­dna z warstw nie bę­dzie ak­ty­wna – to klik­nię­cie my­szką w ok­no do­ku­men­tu uak­ty­wni pier­wszą wi­do­czną war­stwę. Uak­ty­wnie­nie war­stwy po­wo­du­je je­dno­cześ­nie włą­cze­nie jej wi­do­czno­ści.

Li­sta dol­na – słu­ży do przy­pi­sy­wa­nia przy­na­leż­no­ści ra­mek do po­szcze­gól­nych warstw. Na­le­ży uak­ty­wnić ram­kę i włą­czyć zna­czni­ki przy tych war­stwach, do któ­rych ram­ka ma na­le­żeć. Moż­na przy­pi­sać ram­kę do kil­ku warstw je­dno­cześ­nie. Je­śli ram­ka na­le­ży do kil­ku warstw, to usu­nie­cie wszy­stkich ra­mek z da­nej war­stwy nie po­wo­du­je usu­nię­cia tej ram­ki, a je­dy­nie wy­łą­cze­nie zna­czni­ka przy­na­leż­no­ści do tej war­stwy.

W dol­nej czę­ści za­kład­ki War­stwy znaj­dzie­my trzy iko­ny wy­ko­nu­ją­ce zbior­cze ope­ra­cje na war­stwach, tj. usu­wa­nie ra­mek z war­stwy, ko­pio­wa­nie ra­mek na in­ną war­stwę oraz ich prze­no­sze­nie. Wszy­stkie ope­ra­cje mo­gą być wy­ko­na­ne na stro­nie, roz­kła­dów­ce, bądź w ca­łym do­ku­men­cie.

^

 W związ­ku z wpro­wa­dze­niem no­we­go roz­wią­za­nia do­ty­czą­ce­go ta­bel (no­ta tech­nicz­ną nr 17) wpro­wa­dzo­ny w wersji siód­mej edy­tor ta­bel od wer­sji 8.012 (30.08.2006 r.) uwa­ża się za prze­sta­rza­ły i nie prze­wi­du­je się dal­szej pra­cy nad tym roz­wią­za­niem. Dla­te­go też nie za­le­ca się two­rze­nia no­wych do­ku­men­tów za­wie­ra­ją­cych te­go ty­pu ta­be­le.

Dla kom­pa­ty­bil­no­ści wste­cznej i umoż­li­wie­nia edy­cji sta­rych do­ku­men­tów wer­sja ós­ma ob­słu­gu­je ram­ki tabelowe wpro­wa­dzo­ne w wer­sji siód­mej, a szcze­gó­ło­wy opis ich dzia­ła­nia i ob­słu­gi znaj­du­je się w Pod­rę­czni­ku użyt­ko­wni­ka (s. 217).

^

Opis dzia­ła­nia i możliwe za­sto­so­wa­nia ram­ki wir­tual­nej znaj­dzie­my w Pod­rę­czni­ku użyt­ko­wni­ka (s. 223).

^

W wer­sji 7.0 wpro­wa­dzo­no no­wy typ sło­wni­ka, tj. sło­wnik opar­ty o li­stę słów. Aby utwo­rzyć no­wy sło­wnik te­go ty­pu, na­le­ży wy­ko­nać fun­kcję No­wy sło­wnik i z li­sty do­stęp­nych ty­pów wy­brać Li­sta słów. Po za­twier­dze­niu – pro­gram wy­świet­la no­wy pa­nel edy­cji sło­wni­ków (do­stęp­ny od wer­sji 7.0), w któ­rym znaj­dzie­my dwa przy­cis­ki, tj. Edy­tuj i Utwórz sło­wnik... Te­raz moż­na wy­brać je­dną z dwóch dróg. Dro­ga pier­wsza – to uży­cie przy­cis­ku Edy­tuj. Spo­wo­du­je to ot­war­cie edy­to­ra tek­stu, w któ­rym wpro­wa­dza­my rę­cznie (lub im­por­tu­je­my z dys­ku) li­stę ha­seł. Każ­de has­ło mu­si być wpro­wa­dzo­ne w no­wym wier­szu. Miej­sca po­dzia­łu za­zna­cza­my zna­kiem: /, \ lub |. Wpro­wa­dze­nie zna­ków po­dzia­łu nie wpły­wa na szyb­kość pra­cy sło­wni­ka (przy spra­wdza­niu).

Dru­ga dro­ga – to uży­cie przy­cis­ku Utwórz sło­wnik z tek­stu w edy­to­rze. Fun­kcja uru­cho­mi spraw­dza­nie tek­stu i je­dno­cześ­nie zo­sta­nie włą­czo­ny ta­ki tryb pra­cy, w któ­rym każ­de nie zna­le­zio­ne w ba­zie słów sło­wo zo­sta­nie au­to­ma­ty­cznie do­da­ne do edy­to­wa­ne­go sło­wni­ka. No­wo do­da­ne wy­ra­zy sta­ją się od ra­zu has­ła­mi sło­wni­ko­wy­mi, tak więc na­stęp­ne wy­stą­pie­nie te­go sa­me­go wy­ra­zu nie bę­dzie trak­to­wa­ne ja­ko błąd i w kon­sek­wen­cji utwo­rzo­ny w ten spo­sób plik nie bę­dzie za­wie­rał pod­wój­nych ha­seł. Po utwo­rze­niu pli­ku moż­na go rę­cznie edy­to­wać (przy­cisk Edy­tuj), a tak­że po­sor­to­wać (fun­kcja Sor­to­wa­nie z me­nu Edy­cja w edy­to­rze).

^

W związ­ku z wpro­wa­dze­niem no­we­go roz­wią­za­nia do­ty­czą­ce­go ta­bel omó­wio­ne ni­żej atry­bu­ty uwa­ża się za prze­sta­rza­łe. Atry­bu­ty te nie ma­ją za­sto­so­wa­nia do ta­bel two­rzo­nych w ram­kach tek­sto­wych (no­ta tech­nicz­na nr 17).

Atry­bu­ty ob­ry­su oraz wy­peł­nie­nia ta­be­li zmie­nia­my al­bo po­przez ar­kusz wła­ści­wo­ści ta­be­li, al­bo – po­przez zmia­nę od­po­wie­dnich pa­ra­me­trów w Pa­le­cie atry­bu­tów wy­peł­nień. Aby zmia­ny by­ły moż­li­we, na­le­ży uak­ty­wnić ob­rys ta­be­li.

Atry­bu­ty ob­ry­su oraz wy­peł­nie­nia ko­mó­rek ta­be­li zmie­nia­my al­bo po­przez ar­kusz wła­ści­wo­ści ko­mó­rek ta­be­li, al­bo – ró­wnież po­przez zmia­nę od­po­wie­dnich pa­ra­me­trów w Pa­le­cie atry­bu­tów wy­peł­nień. Aby zmia­ny by­ły moż­li­we, na­le­ży uak­ty­wnić je­dną lub kil­ka ko­mó­rek ta­be­li. Do­myśl­nym kształ­tem przy­pi­sa­nym ko­mór­ce w ta­be­li jest li­nia po­zio­ma na do­le ko­mór­ki. Dla te­go kształ­tu mo­że­my zmie­niać pa­ra­me­try wy­peł­nie­nia wnę­trza ko­mór­ki, pa­ra­me­try wy­peł­nie­nia cie­nia ko­mór­ki oraz nie­za­leż­nie pa­ra­me­try li­nii po­zio­mych i pio­no­wych przy­pi­sa­nych ko­mór­ce. Je­śli zmie­ni­my kształt przy­pi­sa­ny ko­mór­ce na in­ny niż stan­dar­do­wy – mo­że­my do­dat­ko­wo edy­to­wać pa­ra­me­try ob­ry­su cie­nia, ale – ob­rys wy­peł­nie­nia jest de­fi­nio­wa­nym je­dnym pa­ra­me­trem, czy­li dla kształ­tu in­ne­go niż do­myśl­ny nie moż­na za­dać nie­za­leż­nych pa­ra­me­trów dla li­nii pio­no­wych i po­zio­mych (dla nie­któ­rych kształ­tów, np. ko­ła – nie da się na­wet wy­róż­nić li­nii pio­no­wych i po­zio­mych).

Je­śli atry­bu­ty ko­mó­rek są edy­to­wa­ne po­przez ar­kusz wła­ści­wo­ści ko­mór­ki, to edy­to­wa­ny pa­ra­metr wy­ni­ka wprost z naz­wy wy­bra­nej za­kład­ki (tj. Wy­peł­nie­nie, Cień, Li­nia po­zio­ma i Li­nia pio­no­wa – dla kształ­tu stan­dar­do­we­go oraz Wy­peł­nie­nie, Cień, Ob­rys i Ob­rys cie­nia – dla kształ­tów in­nych niż stan­dar­do­wy).

Je­śli atry­bu­ty ko­mó­rek są edy­to­wa­ne po­przez Pa­le­tę atry­bu­tów wy­peł­nień i ko­mór­ka ma przy­pi­sa­ny stan­dar­do­wy kształt, atry­bu­ty wy­peł­nie­nia edy­tu­je­my po­przez wy­bra­nie za­kład­ki opi­sa­nej Wnę­trze ram­ki, na­to­miast atry­bu­ty li­nii po­zio­mych i pio­no­wych edy­tu­je­my po wy­bra­niu za­kła­dek Li­nie po­zio­me lub Li­nie pio­no­we.

W ko­mór­ce nie mo­że być ak­ty­wny kur­sor tek­sto­wy (je­śli jest ak­ty­wny – edy­tu­je­my pa­ra­me­try sty­lu, a nie ob­ry­su ko­mór­ki). Je­śli ko­mór­ka ma przy­pi­sa­ny in­ny kształt niż stan­dar­do­wy – pa­le­ta za­cho­wu­je się tak, jak dla zwyk­łej ram­ki tek­sto­wej.

Je­śli na za­kład­ce Ogól­ne ar­ku­sza wła­ści­wo­ści ta­be­li jest włą­czo­ny zna­cznik Zmia­ny za­sto­suj dla ca­łe­go stru­mie­nia tek­stu – zmia­ny pa­ra­me­trów do­ty­czą wszyst­kich ra­mek w da­nym stru­mie­niu (na­wet je­śli na­le­żą do in­nej ram­ki wie­lo­ła­mo­wej lub in­nej ta­be­li i na­wet je­śli te in­ne ram­ki le­żą na in­nych stro­nach).

^

Od wer­sji 7.03 pro­gram umoż­li­wia two­rze­nie tzw. wy­cią­gów. Wy­ciąg, jest to li­sta wy­ra­zów (lub cią­gów wy­ra­zów) wy­ciąg­nię­ta z tre­ści ca­łe­go do­ku­men­tu na pod­sta­wie okreś­lo­nych kry­te­riów. Kry­te­ria two­rze­nia wy­cią­gu usta­la­my w ok­nie dia­lo­go­wym, któ­re ot­wo­rzy­my z pod­rę­czne­go me­nu ram­ki tek­sto­wej (pod­me­nu Obiek­ty za­kot­wi­czo­ne Wy­ge­ne­ruj wy­ciąg).

Wer­sja 7.03 umoż­li­wia ge­ne­ro­wa­nie wy­cią­gów w opar­ciu o styl, obiekt za­kot­wi­czo­ny, ży­wą pa­gi­nę, zna­cznik lub łą­cze. Po wy­bra­niu je­dnej z wy­mie­nio­nych moż­li­wo­ści – mu­si­my wy­brać naz­wę sty­lu lub in­ne­go obiek­tu, któ­ry bę­dzie wy­róż­ni­kiem two­rze­nia wy­cią­gu. Dla nie­któ­rych zna­czni­ków moż­na wy­brać po­zy­cję wszy­stkie, co ozna­cza uw­zglę­dnie­nie w wy­cią­gu wszy­stkich wy­stą­pień zna­czni­ków da­ne­go ty­pu. W przy­pad­ku sty­lu – bra­ne pod uwa­gę są tyl­ko sty­le glo­bal­ne. Trze­cim ele­men­tem, któ­ry na­le­ży usta­lić, jest wy­bra­nie zna­ku koń­czą­ce­go wy­cią­ga­ny tekst. Mo­że to być np. zmia­na sty­lu, ko­niec zda­nia, ko­niec aka­pi­tu, itp.

Do­dat­ko­wo do dy­spo­zy­cji ma­my cztery op­cje:

• Po­miń zna­cznik po­cząt­ko­wy – włą­cze­nie op­cji spo­wo­du­je, że je­śli np. zna­czni­kiem po­cząt­ku bę­dzie styl, to pro­gram po­mi­nie go, w prze­ci­wnym wy­pad­ku styl ten zo­sta­nie do­łą­czo­ny do two­rzo­ne­go wy­cią­gu.
• Po­nu­me­ruj wy­ciąg – op­cja spo­wo­du­je wsta­wie­nie przed każ­dy wy­ciąg­nię­ty frag­ment okreś­lo­ne­go cią­gu zna­ków. Ciąg ten de­fi­niu­je­my tak sa­mo jak dla fun­kcji Nu­me­ra­tor (z me­nu edy­cji KombiKora).
• Wstaw nu­me­ry stron – włą­cze­nie op­cji spo­wo­du­je do­da­nie za każ­dym wy­ciąg­nię­tym frag­men­tem li­czby od­po­wia­da­ją­cej nu­me­ro­wi stro­ny, z któ­rej pro­gram wy­ciąg­nął da­ny frag­ment.
• Wstaw łą­cza do nu­me­ra­to­rów – op­cja po­wo­du­je au­to­ma­ty­czne do­da­nie od­po­wie­dnich ko­dów za­kot­wi­czenia do każ­de­go wier­sza wy­cią­gu, co w kon­sek­wen­cji umoż­li­wia utwo­rze­nie łą­czy mię­dzy wy­cią­giem (np. spi­sem tre­ści, a od­po­wie­dni­mi stro­na­mi) w pli­ku pdf.

Wy­cią­gi są ge­ne­ro­wa­ne do ram­ki ak­ty­wnej w mo­men­cie wy­wo­ła­nia tej fun­kcji. Naj­le­piej jest ge­ne­ro­wać wy­ciąg do no­wej ram­ki, po­nie­waż ram­ka ta nie jest bra­na pod uwa­gę w mo­men­cie two­rze­nia wy­cią­gu.

Wy­cią­gi mo­gą być ak­tua­li­zo­wa­ne dy­na­mi­cznie. Je­śli op­cja Dy­na­mi­czne przy op­cji Wstaw nu­me­ry stron jest włą­czo­na, to pro­gram nie wsta­wia do wy­cią­gu rze­czy­wi­stych nu­me­rów stron, ale – od­po­wie­dnie ko­dy za­kot­wi­cze­nia, w któ­rych pro­gram pa­mię­ta kry­te­rium, na pod­sta­wie któ­re­go pro­gram umie­ścił dany obiekt w wy­cią­gu. Dzię­ki te­mu, je­śli obiekt do­ce­lo­wy zmie­ni w pub­li­ka­cji po­ło­że­nie, nu­mer stro­ny w spi­sie tre­ści uleg­nie au­to­ma­ty­cznej wy­mia­nie na wła­ści­wy.

^

Od wer­sji 7.04 ar­kusz wła­ści­wo­ści ram­ki tek­sto­wej ma do­dat­ko­wą za­kład­kę – tj. Ju­sto­wa­nie za­a­wan­so­wa­ne. Idea te­go ju­sto­wa­nia po­le­ga na tym, że po zło­że­niu aka­pi­tu pro­gram spraw­dza do­dat­ko­we świat­ło (po­za spa­cja­mi), któ­re zo­sta­ło do­da­ne, aby uzys­kać obu­stron­ne wy­ró­wna­nie aka­pi­tu. Je­śli świat­ło to jest więk­sze od war­to­ści za­da­nej w po­lu Ze­zwa­laj na do­dat­ko­we świat­ło w wier­szu – pro­gram do­da­je w ca­łym aka­pi­cie mię­dzy ko­lej­ne zna­ki mi­kro­spa­cje o sze­ro­ko­ści za­da­nej w po­lu Prób­ko­wa­nie, po czym – spraw­dza aka­pit po­no­wnie.