O ko­rek­cie tek­stu w pa­kie­cie Kom­bi

Za­cznę od po­sta­wie­nia śmia­łej te­zy, a mia­no­wi­cie na­pi­szę, że: ko­rek­tor tek­stu w Kombi­Korze jest naj­lep­szy w do­stęp­nych pro­gra­mach do skła­du :-).

Mo­że naj­pierw wy­jaś­nię, cze­mu na­pi­sa­łem sze­ro­ko ko­rek­tor tek­stu, a nie np. sło­wnik or­to­gra­ficz­ny, czy ko­rek­tor or­to­gra­fii. Otóż dla­te­go, że ko­rek­tor tek­stu w Kombi­Korze spraw­dza za­ró­wno or­to­gra­fię jak i in­ter­pun­kcję, a tak­że pe­wne ele­men­ty gra­ma­ty­ki i je­szcze pa­rę in­nych rze­czy.

Zo­ba­czmy wo­bec te­go, jak to dzia­ła w prak­ty­ce.

1. Ko­rek­ta or­to­gra­fii. To sto­sun­ko­wo naj­pro­stsza fun­kcja pro­gra­mu. Wy­star­czy po­rów­nać spraw­dza­ne sło­wo z ba­zą wzor­ców. I tak oczy­wi­ście wy­ra­zy: cho­dow­la, druch, czy ar­ty­kół zo­sta­ną za­kwe­stio­no­wa­ne. In­ne sło­wni­ki też nie ma­ją z tym ża­dnych prob­le­mów. Ale np. wy­raz dwu­dzie­sto­pię­cio­wy­mia­ro­wy przez wie­le sło­wni­ków zo­sta­nie uzna­ny za błę­dny, a dla Kombi­Kora ten wy­raz jest po­pra­wny. Cze­mu tak jest? Otóż sło­wnik Kombi­Kora jest al­go­ryt­micz­ny, tzn. nie jest to pro­sta ba­za słów, ale ba­za rdze­ni z przy­pi­sa­ny­mi wzor­ca­mi od­mian oraz ze­sta­wa­mi przed­rost­ków. Je­śli w ba­zie jest wy­raz wy­mia­ro­wy i ma on przy­pi­sa­ny przed­ro­stek wie­lo, to za­miast wie­lo mo­że wy­stą­pić do­wol­ny li­czeb­nik (znaj­du­ją­cy się na li­ście kon­fi­gu­ru­ją­cej sło­wnik).

Z fak­tu, że sło­wnik jest al­go­ryt­micz­ny wy­ni­ka­ją też in­ne moż­li­wo­ści, np. od cza­so­wni­ka czy­tać two­rzo­ne są au­to­ma­tycz­nie imie­sło­wy: czyn­ny (za­koń­czo­ny na -ący – czy­ta­ją­cy) oraz uprze­dni (za­koń­czo­ny na -wszy – czy­taw­szy). Ale po­nie­waż w sło­wni­ku jest za­ko­do­wa­na in­for­ma­cja, że czy­tać jest cza­so­wni­kiem nie­do­ko­na­nym, to imie­słów czy­taw­szy jest nie­po­pra­wny i sło­wnik o tym wie i po­in­for­mu­je o tym użyt­ko­wni­ka.

2. Ko­rek­ta in­ter­pun­kcji to oczy­wi­ście trud­ne za­da­nie, ale – po­nie­waż sło­wnik Kombi­Kora ma za­ko­do­wa­ne in­for­ma­cje o tym ja­ką czę­ścią mo­wy jest spraw­dza­ny wy­raz, to jest w sta­nie zi­den­ty­fi­ko­wać w zda­niu cza­so­wni­ki (czy­li orze­cze­nia). W ten spo­sób w zda­niu zło­żo­nym (z dwo­ma orze­cze­nia­mi) pro­gram mo­że po­szu­kać łą­czni­ka i w za­leż­no­ści od je­go ro­dza­ju za­pro­po­no­wać do­da­nie lub usu­nię­cie prze­cin­ka. Np. w zda­niu:

Kombi­Kor jest pro­gra­mem któ­ry po­tra­fi ana­li­zo­wać zda­nia, program zachowa się tak:

Na­to­miast w zda­niu:

Ko­rek­tę in­ter­pun­kcji zro­bisz w Kom­bi, lub Kombi­Korze, pro­gram za­pro­po­nu­je usu­nię­cie prze­cin­ka:

3. Ana­li­za­tor zdań. Jak wi­dzi­my – pro­gram nie ogra­ni­cza się do spraw­dza­nia ko­lej­nych wy­ra­zów, ale ana­li­zu­je tekst ca­ły­mi zda­nia­mi. To jest pod­sta­wo­wa ce­cha, któ­ra od­róż­nia go od in­nych pro­gra­mów te­go ty­pu. Ce­cha ta po­zwa­la na zu­peł­nie no­we pode­jście do prob­le­mu au­to­ma­tycz­nej ko­rek­ty. Pro­gram spraw­dza np. ja­ki wy­raz wy­stę­pu­je po par­ty­ku­le nie. I w za­leż­no­ści od te­go ja­ką czę­ścią mo­wy jest wy­raz znaj­du­ją­cy się za tą par­ty­ku­łą – wy­mu­sza­na jest pi­so­wnia łą­czna lub roz­dziel­na.

Np. po­łą­cze­nie nie czy­ta­nie zo­sta­nie wy­ka­za­ne ja­ko błąd, po­nie­waż nie z rze­czo­wni­ka­mi pi­sze­my łą­cznie. Po­dob­nie ana­li­zo­wa­na jest pi­so­wnia cząst­ki -by.

Pro­gram po­tra­fi też ana­li­zo­wać spe­cy­ficz­ne po­łą­cze­nia wy­ra­zów, np. gdzieś in­dziej zo­sta­nie wy­ka­za­ne ja­ko błąd, po­nie­waż wy­raz in­dziej wy­stę­pu­je tyl­ko w kil­ku ści­śle okreś­lo­nych ze­sta­wie­niach. W koń­cu moż­li­wa jest też ko­rek­ta pi­so­wni w za­kre­sie wiel­kiej li­te­ry na po­cząt­ku zda­nia i dla nazw włas­nych oraz ko­rek­ta pi­so­wni skró­tów.

4. Gra­ma­ty­ka. To trud­ny te­mat, ale sko­ro pro­gram wie, ja­ką czę­ścią mo­wy jest da­ny wy­raz i wie w ja­kim przy­pad­ku zo­stał on uży­ty, to np. w zda­niu:

Wy­siadł z czer­wo­ne­mu sa­mo­cho­du, znaj­dzie nam błąd!